Wierszyki o lecie

Sierpień ma to do siebie ,
że słonko już niżej na niebie,
że prawie skończono żniwa,
że ciutek dnia, co dnia ubywa.
I trawa już nie tak zielona,
bo zieleń jest słońcem zmęczona...

Rozdzwoniły się polne dzwonki
na skraju lasu i łąki.
Rozdzwoniły się nie bez racji,
bo dzwonią na koniec wakacji.
Do wtóru stuk - puka im dzięcioł.
Echo po lesie się niesie
i opowiada dzieciom:
- Hop, hooop! Już zbliża się jesień...

Zawiesimy skarby
w kącie naszej klasy,
by nam przypominały
o wakacjach czasem...

Zasuszone osty,
tajemniczy korzeń,
muszle pozbierane
o świcie nad morzem.

Ktoś serce z piernika
kupił na straganie.
Poszukajmy miejsca
dla serca na ścianie.

Niech wisi przy skarbach
pośrodku kącika
i bije dla szkoły -
serduszko z piernika.

Na podwórku piaskownica,
wszystkie dzieci tu zachwyca.
Żółty piasek i szufelka
w kubełeczek sypie Elka.

Budują tu zamki z piasku,
pełno śmiechu, pełno wrzasku.
Są maluchy i starszaki,
gwar i śmiech nie byle jaki.

Słońce z góry grzeje w plecy,
na zjeżdżalni jeżdżą dzieci.
I kołują się wokoło,
ach, jak miło i wesoło!